Lycië/Turkije
De noodzaak een dag een aantal zaken verder op in Marmaris te gaan regelen, maakt dat we in korte tijd twee keer een stevige afstand rijden over bergwegen langs de Turkse kust en het binnenland er achter. Het is niet het meest verlaten deel van Turkije, zelfs nu het toeristen seizoen nog niet is begonnen, is het af en toe rond de steden zelf enigszins druk.
Waar is de tijd dat mijn vader voorafgaand aan een rit in het buitenland eerst bij de ANWB het inlichtingenblad ging halen met de verkeersregels voor het betreffende buitenland. C. leest ze me voor uit de Lonely Planet, het lijstje is summier, wat maximum snelheden en een enkele waarschuwing. Dat laatste intrigeert, gewaarschuwd worden voor het verkeersgedrag in het land waar je te gast mag zijn.
Ik heb er geen behoefte aan de autoriteiten voor de voet te lopen, of rijden eigenlijk. Vanaf het plaatsnaambord laat ik in lijn met de Lonely Planet mijn snelheid terugvallen tot de aanbevolen 50 km per uur. Onmiddellijk geef ik gas bij, ik lijk wel spookrijder, dan maar 60-70,een soort compromis tussen de regel en de kennelijk gangbare gewoonte binnen de bebouwde kom. Honderden keren herhaalt zich dit, er lijkt maar een regel te heersen, namelijk, dat er geen regels bestaan. Stilstaand voor het stoplicht rijden 6 auto’s naast me gewoon door het rode licht, niet rechtsaf wat nog is te bevatten, maar links, gemakshalve de drie-baans tegemoetkomende snelweg overstekend waar net het verkeer ook lekker door mag gaan.
Turkije vernieuwd en verbreed in hoog tempo haar wegennet. Onvermijdelijke moet er af en toe met gematigde snelheid en inhaalverbod vanwege de tegenliggers langs de nieuwbouwplaats gereden worden. Zo niet mijn Turkse medeweggebruikers, met veel elan, een slalomskier zou er zijn pet voor af doen, rijden voortdurend Turkse mannen mij al slingerend tussen de paaltjes en tegenliggers door voorbij. Geen 30 of 50 zoals is opgedragen, maar gewoon 70 of 90.
Speciaal vanwege de Turkse behoefte aan spanning zijn veel wegen 3-strooks aangelegd, een voor jezelf, een voor de tegenliggers en een om samen te delen. Het heeft wel iets, met 2×100 op elkaar in te rijden en er dan toch voor te zorgen dat het net weer goed afloopt. Dat er met onderbroken en doorgetrokken strepen van overheidszijde geprobeerd wordt brokken te voorkomen lijkt niemand te deren.
Neen, 800 kilometer in twee dagen, het lijkt er niet op dat de waarschuwing in de Lonely Planet ten onrechte was. De Turkse chauffeurs, mannen, ze lappen de regels compleet aan hun laars. Hoewel, het zondigen vindt zo stelselmatig plaats dat het voorspelbaar is, dus toch een verkeersregel. “Wat er ook gebeurt, ze doen het toch anders“.
Wel wat vermoeiend, na 400 kilometer ben ik behoorlijk bekaf.
Rondje Varen 