Meetfout

Fethye, Turkije

Wereldwijd zijn weer altijd op alert. Meetfouten. Toch hebben we er maar zelden echt mee te maken gehad. Natuurlijk, de marktverkopers die een andere prijs rekenen voor ons dan voor een lokale bewoner, of die wat ruim rekenen met het gewicht van iets, we zijn het wel tegengekomen. Maar even vaak troffen we ook verkopers die wat ruimer afsneden en toch de eenheidsprijs rekenden.

We gooien de tanks van de boot vol in Fethye. De litersprijs is laag en we willen de boot straks met bijna volle tanks wegleggen. Kijkend naar de twee “tank”meters weet ik ongeveer hoeveel liter ik nodig heb. Ooit heb ik een benadering gemaakt van de relatie tussen het percentage dat de tankmeter geeft en het aantal liters dat er uiteindelijk in gaat. Het rekenplaatje is redelijk nauwkeurig. Ook kennen we het aantal motor en generatoruren en het verbruik sinds de laatste tankbeurtvrij nauwkeurig. Een berekening die in de afgelopen 10 jaar/30.000 mijl nauwelijks meer dan een paar liters afwijkt van de “tank”meter berekening.

Tot we bij ECE Marine in Fethye tanken. Ineens zit er 15% verschil tussen de berekening en het aantal liters dat daadwerkelijk is getankt. Kennelijk verdampt zelfs diesel hier net zo snel als geld.

Vrouw

Marmaris/Turkije

Ik geef de vrouw mijn plastic boodschappentasje met groente en fruit. Ze krimpt bijna ineen. Ik schaam me.

Ik spiegel me al jaren aan andere vrouwen. Ik trek vergelijking wat ze doen, hoe ze leven, wat hun mogelijkheden zijn. Terwijl ik op een terrasje zit – de eerste keer in weken, na een bijna eindeloze reeks monteurs die dagelijks weer opgehaald en na het werk weggebracht moeten worden-loopt een traditioneel Turkse gezin langs, althans de vrouwelijke helft van het gezin. Een hoog hoofddoekgehalte kenmerkt de groep. Helemaal achteraan een jong meisje, ze draagt nog geen hoofddoek. Ze trekt met haar voet. Ik zie geen verwonding.

Het is opvallend, hier in Turkije, maar eigenlijk overal buiten de westerse landen, hoeveel ouderen, maar ook jongeren, zich ongelukkig voort bewegen. Laat dit vooral geen voorbeeld zijn hoever we nog in onze verzorgingsstaat kunnen terug stappen. Ongelukkig dat wel.

Op een kleine lokale markt slaan we onze verse groente en fruit voor de komende week in. De man in het traditionele boerengezin dat de kraam bemenst helpt ons vol overtuiging. Zijn gehoofddoekte vrouw zit wat naar achter. Ze lijkt wat weg te soezen in de hitte van de dag. Ze zal, gezien de leeftijd van de man achter de kraam maar nauwelijks ouder zijn dan wij zijn.

Bij het afrekenen vraag ik of we de boodschappen een uurtje kunnen achter laten in de kraam. De man stemt in, hij is ondertussen al weer elders aan het helpen, en knikt naar de vrouw.
Als ik haar de boodschappen aangeef bezwijkt ze bijna.Haar motoriek laat zoveel gewicht niet toe.Ik schaam me even, zo veel fitheid aan onze kant, zoveel beperking bij een leeftijdsgenote.

Puntjes op de i

Marmaris, Turkije

Een defecte watermaker dwingt ons een paar dagen langer in Marmaris te blijven.

In de loop van de jaren heb ik bijna alles wat tijdens de reis sneuvelde wel kunnen repareren of vervangen. Soms zelfs tegen mijn eigen verwachting in. Er stond me een flinke hoeveelheid reserveonderdelen ter beschikking, maar soms, heel soms, is dat toch niet genoeg.

Hoeveel je ook doet en kan, het ontbreekt af en toe gewoon aan ervaring. Zeker als na afloop van de reparatie blijkt dat het schema eigenlijk een hoog “Ikea” gehalte heeft –gewoon de bouwplaat volgen dan kom je er van zelf.

We gebruiken de tijd om eens naar de boegschroef en de kachel/warmwatersysteem te laten kijken. Beide zijn al geruime tijd buiten gebruiken zijn –zelfs voor ons tweeën- raadselachtig hardnekkig defect.

Uren zijn de ingeroepen techneuten bezig voor ze de vraagstukken boven water hebben. Dan draait alles weer perfect, althans de boegschroef en de watermaker. Op de kachel moeten we wat langer wachten, analyse en onderdelen moeten uit Istanbul komen. Gespannen volgen we de voortgang van het proces.

Leeg

Marmaris, Turkije

Het is leeg om ons en verrassend stil. Het is bijna beangstigend

We staan een paar weken op de wal voor de garantiereparatie op het niet correct geschilderde dek.

Een jaar geleden stonden we hier ook al. Boten stonden rij aan rij, gestald dor hun eigenaren die de warme zomer ontvluchtten. Servicebedrijven reden af en aan, werkopdrachten in overvloed.

En nu, niets, helemaal niets. Waar een jaar geleden de economie in deze grootste Turkse haven in de Oostelijke Middellandse Zee figuurlijk nog tegen de plinten klotste, is het nu een windstille vlakte. Iemand had het ons toen we begin van het seizoen een paar dagen in Marmaris waren al verteld. Het tekort aan werk, aan klanten is enorm.

Een ruwe schatting puur op basis van onze twee zomers –er staat geen enkel superjacht of gullet meer op het droge- hier in Marmaris, leert dat het een immens verschil moet zijn.
Over de oorzaak is te gissen. Is de Turkse economie zo veel slechter geworden? Heeft de haven door geen enkel nieuw contract, anders dan jaar contracten aan te gaan pennywise gehandeld? Zijn de steeds scherper geworden milieu bepalingen en visumbepalingen de oorzaak?

Het lijkt er in ieder geval op de Turkije voor bootbezitters uit de gratie is geraakt.