Cultuursprong

Dordrecht

Nauwelijks op het station dringt de werkelijkheid van de wereld al tot me door. Terwijl ik me, we zijn nog vroeg, 06.30, door de nog slapende forenzen op het perron doordring op weg naar de warmte van de stationshal, valt mijn oog op ze. Uitgestrekt en in dromenland, languit liggen ze onder een deken. Daklozen, zich koesterend in de warmte van de hal. Hun onafscheidelijke plastic tas als hoofdkussen. Naar hun droom valt moeilijk te raden.

Het is confronterend. Het voelt dubbel. Op weg naar ons drijvend kantoor, bijna een continent verder op, me losgescheurd van huis en haard, op weg naar warmte en zon, word ik ineens geconfronteerd met een andere wereld. Een wereld zoveel dichter bij huis. Deze wereld, zo vroeg ben ik doorgaans niet op het station, die voor ik normaal het perron op loop alweer is opgelost in de mêlee van de dag. Een wereld die ik vanaf mijn zolder in de buitenwijk niet zie, die ik hooguit in het centrum ooit tegen kom.

De trein is te laat, wanneer niet, op het koude perron krijg ik alle tijd mijn gedachten te ordenen. De gedachten aan die andere wereld een continent verder, waar de sinaasappels klaar hangen om rijp geoogst te worden, waar Youtube op zwart is gezet. Mijn gedachten aan die wereld op loopafstand, nauwelijks 5 kilometer verder op. Zeg maar net zover weg als de rivieren traag stromen, de HSL noord-zuidwaarts spoed, de A16 vol langs snellende forenzen op weg naar kantoor of klant.

Dan rolt de trein het station in. Ik sta weer op scherp, mij wereld is weer van de pauzeknop afgehaald.