Dordrecht
Grr, waarom heb ik nu niet even gebeld? Ik sta voor een dichte deur. Dit is me hier nog nooit gebeurd. Het gebeurt ons de laatste weken steeds vaker, “Vanwege reorganisatie gesloten”. Ooit was dit de opmaat naar procesverbetering, een nieuwe winkelinrichting, de verwerking van een fusie. Deze keer, terug in ons land betekent het iets anders, sluiting, opheffing, faillissement.
Reizend langs vreemde kusten, andere continenten, hebben we in de loop van de jaren met redelijk wat slingerende bedrijven in de watersport en jachtbouwsector te maken gehad. Slingerend langs de rand van de afgrond -net halen, net niet halen, door in afgeslankte vorm.
Voor de boegschroef ben ik op zoek naar een klein stukje plastic dat op het cruciale moment het motortje voor het heffen van de boegschroef uitschakelt. De Nederlandse dealer zegt toe het te bestellen, we praten over november/december 2011. Maar voegt hij er aan toe, het is de vraag of het lukt, er is alleen nog wat voorraad over, de fabriek is gestopt.
Pas twee jaar later, ik vraag nog eens hoe het met de bestelling staat, heb ik beet. De bestelling is inmiddels zoek, de fabriek, in een ander land is weer opgestart. Twee weken later heb ik mijn sensorblokjes in mijn bezit.
Anodes, kranen, schakelaars, scheepsartikelen, (buitenboord)motor onderdelen, je kunt het zo gek niet bedenken of de levering loopt gevaar. We verzinnen allerlei omwegen en laten de onderdelen zelfs uit het buitenland op sturen. Maar ook dat is niet altijd mogelijk.
De economie herstelt zich voorzichtig, toch weer een lichtpuntje aan de horizon. We hebben nog een paar “verzamel”dagen voor we weer op ons bootavontuur gaan. Laten we hopen dat tegen de tijd dat we volgend jaar weer verzamelen de reorganisaties wat achter de rug zijn en we de spulletjes weer gewoon kunnen krijgen.
Rondje Varen 