Finike/Turkije
Een vliegtuig vol vakantiegangers, nog bleek maar vol verwachting klaar voor een week “All Inclusive”. Er wordt geklapt bij de landing, een gewoonte op dit soort vluchten.
Ik ben jaloers op ze, mijn mede passagiers, een receptie waar de sleutel klaarligt, een armbandje, een trofee, die recht geeft op voor de maaltijden, tweemaal daags droge handdoeken, een hapje, een drankje en vooral een zorgeloos bestaan. Ook ons verblijf de komende maanden is “All Inclusive”, maar wel met andere zaken incluis.
Als we de boot opstappen zien we pas goed hoe smerig ze is. Hebben we echt wel betaald voor een regelmatige wasbeurt? Geen zeil kan naar buiten op dit Saharazand dek.
Bij binnenkomst, we gaan eerst maar een hapje eten, slaat de schrik nog meer om het hart. De klus aan de keerkoppeling is nog niet af. Daar waar we 6 maanden geleden, bij ons vertrek in het holst van de nacht, ooit dachten weer te aan zitten, blijkt door de monteurs de halve inhoud van de achterhut te zijn gestald. Er zit niets anders op dan de tassen vol kleding maar boven op de zeilen in het gangpad te deponeren, precies de weg die we moeten gaan als we nog naar bed willen gaan.
Turkije, april. Het zeewater is nauwelijks 15 graden, dagelijks steekt rond 10.00 in de ochtend een venijnige wind op die de prille ochtendwarmte verjaagd. Waar het even daarvoor nog een graad of 20 is, daalt de beleving al snel naar de helft. Zit ik daar met mijn hemdjes en broekjes. De warme kleren, opgeborgen een dag of wat “boven” Nieuw –Zeeland, leveren meer profijt.
Zeker drie dagen zijn we bezig om de ergste troep aan kant te krijgen. Om een elektrisch kacheltje op te diepen, om af te spreken wanneer de monteurs nu wel langs gaan komen om het werk te doen en af te maken. Drie dagen voor ons verblijf weer wat meer inhoudt dan kamperen tussen de rotzooi.
All Inclusive, het was me even ontgaan dat dit was inbegrepen. Hier doe ik het toch eigenlijk niet voor.
Rondje Varen 